The Raja as Symbol of the Dayak Federation

According to several ketua adat (customary leaders) from Simpang Hulu District, the king of Ulu Are was the symbolic leader of a regional federation of Dayak groups, as he was believed to have been entrusted by Pareman Tuan Datuk Patara Guru (the Creator) with the authority to maintain peace and security among the Dayak people. This authority was symbolized by an iron object known as the Bosi Koling Tungkat Rakyak, "the Koling Iron Staff, the People's Champion".

Local beliefs have it that, when the Koling Staff wears away in the middle, the Dayak people will face great difficulties, such as warfare, epidemics, extended drought, natural disasters, or famine. These calamities are believed to be entailed by disrespect of customs and traditions, or transgression of certain prohibitions--such as adultery, pregnancy outside of marriage, abuse of authority by a leader, or the burning of forests or sacred places--as such sins disrupt the balance and harmony between nature and mankind and between the Creator and his Creation, that is, nature and humankind. The ritual language, in the Simpang tongue, has a specific expression for this condition: Dank dah mee bamacan, tolok dah mee banabo, that is, "The tiger of the mountain has fled, the dragon of the deep river pool has gone away".

If such disharmony were to occur, the Creator would punish mankind with the calamities described above. To mend the situation, the whole village where the transgression occurred had to be cleansed by way of a traditional ceremony, babantan, whose purpose was the atonement of individual and collective sins and, subsequently, the restoration of harmony between nature and mankind and of the relationship between humankind and its Creator. Everyone in the village participated in the ceremony by contributing rice, chickens, eggs, pigs, goats, or other items. This contribution to the babantan ceremony was known as pupu-caup.

The Legend of Karanamuna and Karanamuning

These beliefs and traditions are also found in the legend of Karanamuna and Karanamuning, which in its Melayu version is known as the legend of the Princess of Foam (Puteri Junjung Buih) or the legend of the Seven-Sectioned Bamboo (Betung Tujuh Ruas). This legend is summarized below.

"In the times when humans were still few on earth, there lived a woman called Aji Mantelok. She was given this name because she begot children by laying eggs, one of the left side of a road, and the other one on the right side. From the two eggs were born a boy and a girl named Karanamuna and Karanamuning respectively. Since they had already been separated by a road, they were allowed to marry, and Aji Mantelok performed a marriage ceremony for the two children.

"Later, after Karanamuning had been pregnant for seven years, seven months, and seven days, but showed no signs that she was going to give birth, she had a craving to eat the liver of a white monkey. So her husband went to the forest with his blowpipe. Upon arriving in the thick forest, he saw a white monkey. As he was aiming his blowpipe, suddenly the monkey spoke: "I hereby inform all animals that we will meet at this place in two days. I will pass on some important tenets and then, I will die". Then, the white monkey suddenly disappeared.

"On the day of the meeting, Karanamuna returned to the forest, where all sorts of animals were already congregating. As he arrived, the monkey spoke again from a high tree: "Animals and humans have different norms and values. Humans live by their customs (adat) and are buried within the soil. Customs are the basic regulations of human life and those who violate them must be punished". The monkey then enumerated various regulations and the retribution for their transgression. One was that humans may not marry their own siblings. Offenders were to be placed inside a fish trap made of bemban stakes tied with wire and then thrown into the river. They were to be given a lead knife and, if the Creator wished them to live, they would be able to escape; if not, they had to accept the consequences of their act.

"Then, the monkey came down from his tree and Karanamuna shot him and took his liver. Upon arriving home, Karanamuna saw that Karanamuning had given birth to seven children. Then, in a ceremony, he entrusted the children to Patara Guru. He and his wife entered a fish trap, like the monkey had described, and floated down the river. As they were drifting downstream, the fish trap got snagged on the hooked thorns of a rattan vine and a cowry cut the trap's wire, so that they were able to escape.

"Meanwhile, Patara Guru placed the seven children inside a seven-sectioned piece of bamboo in the middle of the dry rice field of King Sink Bulan. When King Sink Bulan split the bamboo, the seven children emerged. The eldest, Tamongong (or Tumenggong) Ira Bansa, was holding a piece of iron and the youngest, a girl named Dayang Kutong, had a gold nugget the size of a cucumber, whereas the other five children had nothing at all. The king cut thin slices off the gold nugget and distributed them amongst the five children who had nothing, before returning the nugget to Dayang Kutong.

"Because she was still a baby, Dayang Kutong was not strong enough to hold the heavy nugget, which fell on the floor where it was bitten by a dog, then fell to the ground (under the longhouse) where it was bitten by a pig, then sank into the ground. The little princess cried and cried. To cheer her up, King Siak Bulun told Dayang Kutong that the gold would bring peace on earth ("keep the world cool") and make the land fertile and that her five siblings would repay her in the form of their crops for 17 generations". The story then goes on.

Briefly, Tamongong Ira Bansa, the first king of Ulu Are, settled near the headwaters of the Keriau River, a branch of the Pawan River, whereas Dayang Kutong's children began in the coastal area a line of Melayu kings, who would later become sultans. As for the other siblings, they dispersed throughout the surrounding regions. The piece of iron that Tamongong Ira Bansa was holding when he emerged from the bamboo became known as Bosi Koling Tungkat Rakyat.

The Koling Staff

According to Timotius Ajim, a descendant of the kings of Ulu Are who now lives in Pontianak, the people of Sengkuang and the surrounding area still very highly regard the Koling Staff, Bosi Koling Tungkat Rakyat. Sixty-year old Poncing, the direct descendant of the kings of Ulu Are and Ajim's uncle, now is the guardian of the Koling Staff (as pusaka).

The Koling Staff is stored in a special chest wrapped in yellow cloth, inside a special room. No one may see it, except the king himself on the day of his enthronement, and even then, he may only look at it with one eye, because the eye that sees it will become blind. Thus the kings of Ulu Are were usually blind in one eye (picing).

This piece of metal, according to Ajim, is about one handspan long (jangkal, about 20 cm) and about as broad as a lalang leaf (Imperata grass; about 1 cm). Oral tradition has it that, at the times of Tamongong Ira Bansa, the Koling Staff was broader, but it grew thinner and thinner as the years passed and more and more sins were committed. When the Koling Staff finally wears out, tradition states, the whole world will come to an end.

So that it would not wear out completely, a ceremony called maruba was held every year during the full moon in July--now, says Ajim, it is Poncing who leads this cycle of rituals lasting three days. On the first day the king, with his eyes closed, would examine the Koling Staff and spread over it some oil mixed with various spices. Then, he would meditate while fasting the whole day.

Relations of Ulu Are with Matan and Tanjung Pura

Another story about the Kingdom of Ulu Are was related by a ketua adat of the Simpang Dayak of Simpang Hulu District. In the 1930s, he witnessed a meeting between the then king of Ulu Are, Patinggi Jambu, and the sultan of Matan (also called the Sultan of Simpang), who were both traveling. At the longhouse of Bukang village, the Sultan of Matan first met with a group of Dayak tribal leaders then, shortly thereafter, the king of Ulu Are arrived at Bukang.

After Patinggi Jambu entered the longhouse, he paid homage to the Sultan of Matan. But the latter swiftly stepped aside to avoid the homage. At that instant, the main pillar of the longhouse, just behind the spot where the sultan was standing an instant earlier, split in two. The sultan of Matan then paid homage to the king of Ulu Are. According to eyewitnesses, the sultan stated that he was a junior (i.e., from a junior genealogical line) to the king of Ulu Are, and therefore it was not proper for him to receive homage. If he had not stepped aside, it might have been his belly that had been split in two.

Indonesian independence brought about the end of the Melayu sultans' power. It also ended the payment of tribute in kind (pajak bumi) by the Dayak people to the Melayu sultans. This was regarded by Dayak leaders as the fulfillment of King Siak Bulan's pronouncement to Dayang Kutong, that she would receive tribute from her siblings for only 17 generations. True or false, for centuries this story had marked the relations between the Dayak groups and the kingdoms of Tanjung Pura and Matan (Simpang). The seven-sectioned bamboo has been exalted as the symbol of Ketapang Regency.

Long-lasting Effects

Belgian researcher Mil Roekaerts noted that the Dutch colonial authorities use the Melayu sultans as their proxies in order to govern the Dayak groups, thus creating a two-tiered colonization system. The behavior of the people in power toward the Dayak was occasionally less than humane. Many Dayak groups (known in the literature as Dayak Serah), such as the Linoh near Sintang (see Roekaerts 1986), were virtually enslaved by the local sultans.

Researchers with the IDRD have determined that this two-tiered colonization has had traumatizing effects on Dayak youth. Before the 195 Os, the Dayak felt contemptible and ashamed to have their names written as Dayak with a final k (see Djuweng 1992), and many changed their names to imitate Javanese or Batak names. It is regrettable, as one IDRD researcher stated, that many Dayaks, including highly educated intellectuals, are unaware of this situation. Low self-esteem, usually found among oppressed people, is still reflected in the daily attitudes and behavior of the West Kalimantan Dayak peoples.
=======================================================================
De Raja als symbool van de Dayak Federatie
Volgens verschillende ketua adat (gewoonte leiders) van Simpang Hulu District, de koning van Ulu Zijn was de symbolische leider van een regionale federatie van Dayak groepen, zoals hij werd verondersteld te zijn geweest die uit hoofde van Pareman Tuan Datuk Patara Guru (de Schepper) met de bevoegdheid om vrede en veiligheid onder de Dayak bevolking te behouden. Deze bevoegdheid werd gesymboliseerd door een ijzeren voorwerp bekend als de Bosi Koling Tungkat Rakyak, "de Koling Iron Staf, de People's Champion".
Lokale overtuigingen hebben dat, wanneer de Koling Personeel weg draagt ​​in het midden, de Dayak mensen zullen grote moeilijkheden, zoals oorlogen, epidemieën, langdurige droogte, natuurrampen of hongersnood worden geconfronteerd. Deze calamiteiten worden verondersteld te worden die voortvloeien uit gebrek aan respect van de gebruiken en tradities, of overtreding van bepaalde verboden - zoals overspel, zwangerschap buiten het huwelijk, misbruik van gezag door een leider, of het verbranden van bossen of heilige plaatsen - als zodanig zonden verstoren het evenwicht en de harmonie tussen de natuur en de mensheid en tussen de Schepper en zijn schepping, dat wil zeggen, de natuur en de mensheid. De rituele taal, in het Simpang tong, een specifieke uitdrukking voor deze aandoening heeft: Dank dah mee bamacan, Tolok dah mee banabo, dat wil zeggen, "De tijger van de berg is gevlucht, is de draak van de diepe rivier zwembad weggegaan" .
Indien dergelijke disharmonie zou gebeuren, zou de Schepper straffen de mensheid met de calamiteiten hierboven beschreven. Om de situatie, het hele dorp waar de overtreding opgetreden moest worden gereinigd door middel van een traditionele ceremonie, babantan, waarvan het doel was de verzoening van individuele en collectieve zonden en, herstellen daarna, het herstel van de harmonie tussen de natuur en de mensheid en van de relatie tussen de mens en zijn Schepper. Iedereen in het dorp heeft deelgenomen aan de ceremonie door bij te dragen rijst, kippen, eieren, varkens, geiten, of andere items. Deze bijdrage aan het babantan ceremonie stond bekend als pupu-caup.
The Legend of Karanamuna en Karanamuning
Deze overtuigingen en tradities zijn ook gevonden in de legende van Karanamuna en Karanamuning, dat in zijn Melayu versie staat bekend als de legende van de prinses van Foam (Puteri Junjung Buih) of de legende van de zeven-delige Bamboo (Betung Tujuh Ruas). Deze legende wordt hieronder samengevat.
"In de tijd dat de mens nog steeds weinig op aarde, leefde er een vrouw genaamd Aji Mantelok. Zij werd deze naam gegeven omdat ze verwekte kinderen door het leggen van eieren, een van de linkerkant van de weg, en de andere aan de rechterkant . Vanuit de twee eieren zijn geboren een jongen en een meisje genaamd Karanamuna en Karanamuning respectievelijk. Omdat ze reeds gescheiden door een weg, ze mochten trouwen, en Aji Mantelok uitgevoerd een huwelijk ceremonie voor de twee kinderen.
"Later, nadat Karanamuning was zwanger geweest voor zeven jaar, zeven maanden en zeven dagen, maar vertoonde geen tekenen dat ze zou gaan bevallen, ze had een verlangen naar de lever van een witte aap te eten. Dus haar man zijn naar de .. bos met zijn blaaspijp Bij aankomst in de dichte bossen, zag hij een witte aap Terwijl hij zijn blaaspijp gericht, plotseling de aap sprak: "Ik verklaar hierbij alle dieren die we zullen ontmoeten op deze plaats in twee dagen op de hoogte. Ik zal passeren op een aantal belangrijke principes en dan, ik zal sterven "Dan., De witte aap plotseling verdwenen.
"Op de dag van de vergadering, Karanamuna terug naar het bos, waar allerlei dieren werden al samenkomen als hij aankwam, de aap weer sprak van een hoge boom:." Dieren en mensen hebben verschillende normen en waarden. Mensen leven door hun gewoonten (adat) en worden begraven in de grond. Douane zijn de fundamentele voorschriften van het menselijk leven en degenen die deze overtreden worden gestraft ". De aap vervolgens opgesomde verschillende regelingen en de vergelding voor hun overtreding. Een daarvan was dat mensen niet kunnen hun eigen broers en zussen trouwen. Overtreders zouden worden geplaatst in een vis val gemaakt van bemban inzet vastgebonden met draad en vervolgens in de rivier gegooid Ze waren te zijn kregen een voorsprong mes en, als de Schepper wenste hen om te leven, zouden ze in staat zijn om te ontsnappen;. indien niet, ze moesten de gevolgen van te accepteren hun act.
"Dan, de aap kwam uit zijn boom en Karanamuna schoot hem en nam zijn lever. Bij aankomst thuis, Karanamuna zag dat Karanamuning leven had geschonken aan zeven kinderen. Daarna, in een ceremonie, vertrouwde hij de kinderen naar Patara Guru. Hij en zijn vrouw ging een fuik, net als de aap had beschreven, en dreef de rivier af. Terwijl ze stroomafwaarts drijven, de fuik werd snagged op de haak doornen van een rotan wijnstok en een kauri snijd de val van de draad, zodat ze kunnen ontsnappen.
"Ondertussen, Patara Guru van de zeven kinderen geplaatst in een zeven-delig stuk bamboe in het midden van de droge rijst veld van Koning Sink Bulan. Toen koning Sink Bulan de bamboe te splitsen, de zeven kinderen voortgekomen. De oudste, Tamongong (of Tumenggong ) Ira Bansa, werd een stuk ijzer en de jongste houdt, een meisje genaamd Dayang Kutong, had een gouden goudklompje ter grootte van een komkommer, terwijl de andere vijf kinderen had helemaal niets. De koning dunne plakjes afgesneden het goudklompje en verdeelde ze onder de vijf kinderen die niets, alvorens terug te keren de nugget te Dayang Kutong.
"Omdat ze nog een baby was, Dayang Kutong was niet sterk genoeg om de zware nugget, die viel op de grond waar het werd gebeten door een hond te houden, dan viel op de grond (onder de longhouse) waar het werd gebeten door een varken , dan zonk in de grond. De kleine prinses huilde en huilde. Om haar op te vrolijken, Koning Siak Bulun vertelde Dayang Kutong dat het goud zou vrede op aarde te brengen ("houden de wereld cool") en maak het land vruchtbaar is en dat haar vijf broers en zussen zou terugbetalen haar in de vorm van hun gewassen voor 17 generaties ". Het verhaal gaat dan verder.
In het kort, Tamongong Ira Bansa, de eerste koning van Ulu zijn afgewikkeld, in de buurt van de bovenloop van de Keriau River, een tak van de Pawan rivier, terwijl Dayang Kutong kinderen begon in het kustgebied een lijn van Melayu koningen, die later sultans. Zoals voor de andere broers en zussen, ze verspreid over de omliggende regio's. Het stuk ijzer dat Tamongong Ira Bansa hield toen hij uit de bamboe werd bekend als Bosi Koling Tungkat Rakyat.
De Koling Personeel
Volgens Timotius Ajim, een afstammeling van de koningen van Ulu Zijn die woont nu in Pontianak, de mensen van Sengkuang en het omringende gebied nog steeds zeer hoog beschouwen de Koling personeel, Bosi Koling Tungkat Rakyat. Zestig jaar oude Poncing, de directe afstammeling van de koningen van Ulu Bent en Ajim oom, nu is de bewaker van de Koling Personeel (als pusaka).
De Koling personeel wordt opgeslagen in een speciale kist verpakt in gele stof, in een speciale ruimte. Niemand mag het zien, behalve de koning zelf op de dag van zijn inhuldiging, en zelfs dan, hij mag alleen naar te kijken met een oog, want het oog dat ziet zal blind worden. Dus de koningen van Ulu Bent waren meestal blind aan een oog (registraties).
Dit stuk metaal, volgens Ajim, is ongeveer een handbreedte lang (jangkal, ongeveer 20 cm) en ongeveer zo breed als een lalang blad (Imperata gras; ongeveer 1 cm). Orale traditie wil dat, ten tijde van de Tamongong Ira Bansa, de Koling personeel was breder, maar het groeide dunner en dunner naarmate de jaren verstreken en meer en meer zonden werden gepleegd. Toen de Koling Personeel uiteindelijk verslijt, traditie verklaart, zal de hele wereld tot een einde komen.
Zodat het niet volledig zou slijten, werd een ceremonie genoemd Maruba ieder jaar gehouden tijdens de volle maan in juli - nu, zegt Ajim, het is Poncing die leidt deze cyclus van rituelen duurt drie dagen. Op de eerste dag van de koning, met zijn ogen dicht, zou onderzoeken de Koling Personeel en verspreid over het wat olie gemengd met diverse kruiden. Dan zou hij mediteren tijdens het vasten de hele dag.
Betrekkingen van Ulu Ben met Matan en Tanjung Pura
Een ander verhaal over het Koninkrijk van Ulu Bent werd verteld door een ketua adat van de Simpang Dayak van Simpang Hulu District. In de jaren 1930, was hij getuige van een ontmoeting tussen de toenmalige koning van Ulu Are, Patinggi Jambu, en de sultan van Matan (ook wel de Sultan van Simpang), die werden beide reizen. Aan het longhouse van Bukang dorp, de Sultan van Matan eerste ontmoeting met een groep van Dayak tribale leiders dan, kort daarna, de koning van Ulu Bent aangekomen bij Bukang.
Na Patinggi Jambu ging de longhouse, hij hulde aan de Sultan van Matan. Maar de laatste snel stapte opzij om de hulde te voorkomen. Op dat moment de belangrijkste pijler van de longhouse, net achter de plek waar de sultan werd een instant eerder staan, in tweeën gesplitst. De sultan van Matan dan hulde aan de koning van Ulu Are. Volgens ooggetuigen, de sultan verklaarde dat hij was een junior (dat wil zeggen, van een junior genealogische lijn) aan de koning van Ulu Are, en daarom was het niet goed voor hem om hulde te ontvangen. Als hij niet opzij gestapt, zou het zijn geweest zijn buik die was in tweeën gesplitst.
Indonesische onafhankelijkheid bracht over het einde van de Melayu sultans 'macht. Het eindigde ook de betaling van eerbetoon in natura (Pajak Bumi) door de Dayak mensen naar de Melayu sultans. Dit werd door Dayak leiders als de vervulling van de uitspraak Koning Siak Bulan om Dayang Kutong, dat ze hulde te ontvangen van haar broers en zussen voor slechts 17 generaties. Waar of niet waar, voor eeuwen dit verhaal had gemarkeerd de betrekkingen tussen de Dayak groepen en de koninkrijken van Tanjung Pura en Matan (Simpang). De zeven-delig bamboe is verhoogd als het symbool van Ketapang Regency.
Langdurige effecten
Belgische onderzoeker Mil Roekaerts opgemerkt dat de Nederlandse koloniale autoriteiten de Melayu sultans te gebruiken als hun gevolmachtigden om de Dayak groepen regeren, waardoor een twee-voudige kolonisatie systeem. Het gedrag van de mensen aan de macht in de richting van de Dayak was af en toe minder dan menselijk. Veel Dayak groepen (in de literatuur bekend als Dayak Serah), zoals de Linoh buurt van Sintang (zie Roekaerts 1986), werden vrijwel slaaf door de plaatselijke sultans.
Onderzoekers met de IDRD hebben vastgesteld dat deze tweeledige kolonisatie heeft laten effecten traumatiserend op Dayak jeugd. Voordat de 195 Os, de Dayak voelde verachtelijk en beschaamd om hun namen geschreven als Dayak met een laatste k (zie Djuweng 1992) hebben, en veel veranderde hun namen te imiteren Javaans of Batak namen. Het is te betreuren, als een IDRD onderzoeker verklaarde, dat vele Dajaks, met inbegrip van hoogopgeleide intellectuelen, zijn zich niet bewust van deze situatie. Laag gevoel van eigenwaarde, meestal te vinden onder de onderdrukte mensen, is nog steeds terug te vinden in de dagelijkse houdingen en het gedrag van de West Kalimantan Dayak volken.
=======================================================================
Raja sebagai Simbol dari Federasi Dayak
Menurut beberapa (tokoh adat) dari Simpang Hulu Kabupaten, raja Ulu Apakah merupakan pemimpin simbolis dari sebuah federasi regional kelompok Dayak, karena ia diyakini telah dipercayakan oleh Tuan Datuk Patara Guru (Sang Pencipta) dengan wewenang untuk menjaga perdamaian dan keamanan di kalangan masyarakat Dayak. Otoritas ini dilambangkan oleh sebuah benda besi yang dikenal sebagai Bosi Koling Tungkat Rakyak, "Staf Besi Koling, Juara Rakyat".
Kepercayaan lokal memilikinya bahwa, ketika staf Koling menipis di tengah, orang-orang Dayak akan menghadapi kesulitan besar, seperti peperangan, wabah, kekeringan diperpanjang, bencana alam, atau kelaparan. Bencana ini diyakini ditimbulkan dari tidak hormat dari adat dan tradisi, atau pelanggaran larangan tertentu - seperti perzinahan, kehamilan di luar nikah, penyalahgunaan wewenang oleh seorang pemimpin, atau pembakaran hutan atau tempat-tempat suci - sebagai dosa tersebut mengganggu keseimbangan dan harmoni antara alam dan manusia dan antara Pencipta dan ciptaan-Nya, yaitu, alam dan manusia. Bahasa ritual, dalam bahasa Simpang, memiliki ekspresi khusus untuk kondisi ini:
Dank dah mee bamacan, Tolok dah mee banabo, yaitu, "Harimau gunung telah melarikan diri, naga dari kolam sungai yang dalam telah pergi" .
Jika ketidakharmonisan seperti itu terjadi, Sang Pencipta akan menghukum manusia dengan bencana yang dijelaskan di atas. Untuk memperbaiki situasi, seluruh desa di mana pelanggaran yang Terjadi harus dibersihkan dengan cara upacara tradisional, babantan, yang tujuannya adalah penebusan dosa individu dan kolektif dan, selanjutnya, pemulihan harmoni antara alam dan manusia, dan dari hubungan antara manusia dan Penciptanya. Semua orang di desa berpartisipasi dalam upacara oleh beras berkontribusi, ayam, telur, babi, kambing, atau barang-barang lainnya. Ini kontribusi untuk upacara babantan dikenal sebagai pupu-caup.
The Legend of Karanamuna dan Karanamuning
Keyakinan dan tradisi juga ditemukan dalam legenda Karanamuna dan Karanamuning, yang dalam versi Melayu yang dikenal sebagai legenda Putri Foam (Puteri Junjung Buih) atau legenda Bambu Tujuh-potong (Betung Tujuh Ruas). Legenda ini diringkas di bawah ini.
"Pada saat-saat ketika manusia masih sedikit di bumi, hiduplah seorang wanita bernama Aji Mantelok. Dia diberi nama ini karena dia melahirkan anak dengan bertelur, salah satu sisi kiri jalan, dan yang lainnya di sisi kanan Dari dua telur. lahir anak laki-laki dan seorang gadis bernama Karanamuna dan Karanamuning masing. Karena mereka sudah dipisahkan oleh jalan, mereka diizinkan untuk menikah, dan Aji Mantelok melakukan upacara pernikahan untuk dua anak.
"Nanti, setelah Karanamuning telah hamil selama tujuh tahun, tujuh bulan, dan tujuh hari, tetapi tidak menunjukkan tanda-tanda bahwa dia akan melahirkan, dia memiliki keinginan untuk makan hati dari kera putih. Jadi suaminya pergi ke .. hutan dengan sumpitan nya Setelah tiba di hutan lebat, ia melihat kera putih Saat ia bertujuan sumpitan, tiba-tiba monyet berbicara: "Saya dengan ini memberitahukan kepada semua hewan yang kita akan bertemu di tempat ini dalam dua hari. Saya akan menyampaikan beberapa prinsip penting dan kemudian, saya akan mati ". Kemudian, si kera putih tiba-tiba menghilang.
"Pada hari pertemuan, Karanamuna kembali ke hutan, di mana segala macam binatang sudah berkumpul Ketika ia tiba, monyet berbicara lagi dari pohon tinggi:." Hewan dan manusia memiliki norma-norma dan nilai-nilai yang berbeda. Manusia hidup dengan kebiasaan mereka (adat) dan terkubur di dalam tanah. Bea Cukai adalah peraturan dasar kehidupan manusia dan mereka yang melanggar mereka harus dihukum ". Monyet kemudian disebutkan berbagai peraturan dan retribusi untuk pelanggaran mereka Salah satunya adalah bahwa manusia tidak mungkin menikahi saudara mereka sendiri.. Pelanggar itu harus ditempatkan di dalam ikan perangkap yang terbuat dari saham bemban diikat dengan kawat dan kemudian dibuang ke sungai Mereka diberi pisau memimpin dan, jika Sang Pencipta berharap mereka untuk hidup, mereka akan mampu melarikan diri,. jika tidak, mereka harus menerima konsekuensi dari mereka bertindak.
"Kemudian, monyet turun dari pohon dan Karanamuna menembaknya dan mengambil hatinya Setelah tiba di rumah, Karanamuna melihat bahwa Karanamuning telah melahirkan tujuh anak.. Kemudian, dalam suatu upacara, ia mempercayakan anak-anak untuk Patara Guru. Ia dan istrinya masuk perangkap ikan, seperti monyet telah dijelaskan, dan melayang ke sungai Ketika mereka hanyut ke hilir, perangkap ikan mendapat tersangkut di duri cambuk dari pohon anggur rotan dan cowry yang memotong kawat perangkap itu,. sehingga mereka mampu melarikan diri.
"Sementara itu, Patara Guru menempatkan tujuh anak dalam sepotong tujuh-belah bambu di tengah sawah kering Raja Sink Bulan. Ketika Raja Sink Bulan membagi bambu, tujuh anak-anak muncul. Yang tertua, Tamongong (atau Tumenggong ) Ira Bansa, memegang sepotong besi dan si bungsu, seorang gadis bernama Dayang Kutong, memiliki nugget emas ukuran mentimun, sedangkan lima lainnya anak-anak tidak ada sama sekali. Raja memotong irisan tipis lepas nugget emas dan mendistribusikannya di antara lima anak yang tidak ada, sebelum mengembalikan nugget ke Dayang Kutong.
"Karena dia masih bayi, Dayang Kutong tidak cukup kuat untuk menahan berat nugget, yang jatuh di lantai di mana ia digigit oleh anjing, kemudian jatuh ke tanah (di bawah rumah panjang) di mana ia digigit babi , kemudian tenggelam ke dalam tanah Putri kecil menangis dan menangis.. Untuk menghiburnya, Raja Siak Bulun mengatakan Kutong Dayang bahwa emas akan membawa perdamaian di bumi ("menjaga dunia dingin") dan membuat tanah subur dan bahwa dia lima saudara akan membayar nya dalam bentuk tanaman mereka selama 17 generasi ". Cerita kemudian pergi.
Secara singkat, Tamongong Ira Bansa, raja pertama Ulu Are, menetap dekat hulu Sungai Keriau, sebuah cabang dari Sungai Pawan, sedangkan pada anak Dayang Kutong dimulai di daerah pesisir garis Melayu raja, yang kemudian menjadi sultan. Adapun saudara lainnya, mereka tersebar di seluruh daerah sekitarnya. Potongan besi yang Tamongong Ira Bansa memegang ketika ia muncul dari bambu yang dikenal sebagai Bosi Koling Tungkat Rakyat.
Staf Koling
Menurut Timotius Ajim, keturunan raja-raja Ulu Apakah yang sekarang tinggal di Pontianak, masyarakat Sengkuang dan daerah sekitarnya masih sangat tinggi menganggap Staf Koling, Bosi Koling Tungkat Rakyat. Enam puluh tahun Poncing tua, keturunan langsung dari raja-raja Ulu Are dan paman Ajim, sekarang adalah wali dari Staf Koling (sebagai pusaka).
Staf Koling disimpan dalam peti khusus yang dibungkus kain kuning, di dalam ruangan khusus. Tidak ada yang bisa melihatnya, kecuali raja sendiri pada hari penobatannya, dan bahkan kemudian, ia hanya dapat melihat dengan satu mata, karena mata yang melihatnya akan menjadi buta. Dengan demikian raja-raja Ulu Apakah biasanya satu matanya buta (picing).
Ini sepotong logam, menurut Ajim, adalah sekitar satu jengkal panjang (jangkal, sekitar 20 cm) dan sekitar seluas daun lalang (Imperata rumput, sekitar 1 cm). Tradisi lisan mengatakan bahwa, pada saat Tamongong Ira Bansa, staf Koling adalah luas, tetapi tumbuh lebih tipis dan lebih tipis sebagai tahun berlalu dan dosa semakin banyak dilakukan. Ketika Staf Koling akhirnya habis dipakai, menyatakan tradisi, seluruh dunia akan berakhir.
Sehingga tidak akan aus sepenuhnya, sebuah upacara yang disebut Maruba diadakan setiap tahun pada saat bulan purnama pada bulan Juli - sekarang, kata Ajim, itu Poncing yang memimpin ritual ini siklus yang berlangsung tiga hari. Pada hari pertama raja, dengan mata tertutup, akan memeriksa Staf Koling dan menyebar di atasnya sedikit minyak dicampur dengan berbagai rempah-rempah. Kemudian, ia akan bermeditasi sambil berpuasa sepanjang hari.
Hubungan Ulu Apakah dengan Matan dan Tanjung Pura
Kisah lain tentang Kerajaan Ulu Apakah ini terkait dengan adat ketua dari Dayak Simpang Simpang Hulu Kabupaten. Pada 1930, ia menyaksikan pertemuan antara kemudian raja Ulu Are, Patinggi Jambu, dan Sultan Matan (juga disebut Sultan Simpang), yang keduanya bepergian. Pada rumah panjang dari Bukang desa, Sultan Matan pertama kali bertemu dengan sekelompok pemimpin suku Dayak itu, tak lama kemudian, raja Ulu Apakah tiba di Bukang.
Setelah Patinggi Jambu memasuki rumah panjang, dia membayar penghormatan kepada Sultan Matan. Tetapi yang terakhir cepat menyingkir untuk menghindari penghormatan tersebut. Saat itu, pilar utama rumah panjang tersebut, tepat di belakang tempat di mana sultan berdiri sekejap sebelumnya, terbelah dua. Sultan Matan kemudian memberi penghormatan kepada raja Ulu Are. Menurut saksi mata, sultan menyatakan bahwa ia adalah seorang junior (yaitu, dari garis silsilah junior) kepada raja Ulu Are, dan oleh karena itu tidak tepat baginya untuk menerima penghormatan. Jika dia tidak bergeser ke samping, mungkin telah perutnya yang telah terbelah dua.
Kemerdekaan Indonesia membawa tentang akhir kekuasaan sultan Melayu '. Hal ini juga mengakhiri pembayaran upeti dalam bentuk natura (Pajak bumi) oleh orang-orang Dayak kepada sultan Melayu. Hal ini dianggap oleh para pemimpin Dayak sebagai pemenuhan pernyataan Raja Siak Bulan untuk Dayang Kutong, bahwa ia akan menerima upeti dari saudara-saudaranya hanya 17 generasi. Benar atau salah, selama berabad-abad cerita ini telah menandai hubungan antara kelompok Dayak dan kerajaan Tanjung Pura dan Matan (Simpang). Bambu tujuh dipotong telah ditinggikan sebagai simbol Ketapang Kabupaten.
Akibat yang terasa
Peneliti Belgia Mil Roekaerts mencatat bahwa pemerintah kolonial Belanda menggunakan sultan Melayu sebagai kuasanya untuk mengatur kelompok Dayak, sehingga menciptakan suatu sistem penjajahan dua tingkat. Perilaku orang-orang yang berkuasa terhadap Dayak itu kadang-kadang kurang dari manusiawi. Banyak kelompok Dayak (dikenal dalam literatur sebagai Dayak Serah), seperti Linoh dekat Sintang (lihat Roekaerts 1986), yang hampir diperbudak oleh sultan setempat.
Peneliti dengan IDRD telah menetapkan bahwa kolonisasi dua-tier  telah menimbulkan trauma terhadap pemuda Dayak. Sebelum 1950-an , Dayak merasa hina dan malu untuk memiliki nama mereka ditulis sebagai Dayak dengan k akhir (lihat Djuweng 1992), dan banyak berubah nama mereka untuk meniru nama Jawa atau Batak. Hal ini disesalkan, sebagai salah satu peneliti IDRD menyatakan, bahwa banyak orang Dayak, termasuk intelektual berpendidikan tinggi, tidak menyadari situasi ini. Rendah diri, biasanya ditemukan di antara orang-orang yang tertindas, masih tercermin dalam sikap sehari-hari dan perilaku masyarakat Dayak Kalimantan Barat.

=======================================================================
(1.) This note was translated by John C. Ryan in Pontianak and edited by Bernard Sellato.

References

Djuweng, Stepanus

1992 Dayak, Dyak, Daya' dan Daya, Cermin Kekaburan Sebuah Identitas. Kalimantan Review, 1:7-11.

1993 Dari Dayak menjadi Daya, Sejarah dan Implikasinya. one of a set of articles published by the IDRD under the general title "Orang Dayak, Rakyat Kecil yang Terperangkap Modernisasi" in the national daily, Suara Pembaruan, Jakarta.

Roekaerts, Mil

1986 Tanah Diri. Kalimantan Barat, Land Rights of Tribals, Cooperation Internationale pour le Developpement et Ia Solidarite, 50 p.

COPYRIGHT 1999 Borneo Research Council, Inc
No portion of this article can be reproduced without the express written permission from the copyright holder.

Copyright 1999, Gale Group. All rights reserved. Gale Group is a Thomson Corporation Company.